Założyła gruby, czarny sweter na gołe, rozgrzane popołudniowym snem ciało i stanęła w progu domu. Tak już ma, że czasami milczy, wyjeżdża, ucieka? Zamyka się w sobie i w czterech ścianach obcego miasta. Za każdym razem bardziej przekonana o sensie tego Powrotu. Wtorek, 17 stycznia 2017.

Szarość Starego Miasta wyświetla się zwolna,. Obłoki w nią poranne sączą płynne srebro,. Świt zaczął swe misterium ze zwykłą celebrą. Niebo w coraz odmienny rozbarwia się kolor,. W błękitność i w różowość wsiąka dom po domie,. Blade złoto klejnotów nadaje im polor,. Feeryczną na murach tworząc polichromię. W łąkach, fuksjach, primulkach ogrody hesperyd,. Wypukleją na słońcu zatarte napisy.