Człowieka można zniszczyć,ale nie pokonać. Kobiety poza szafami sukien posiadają jeszcze kasetki, pełne uśmiechów, spojrzeń, tonów, w które stroją się stosownie do sytuacji. Mają zupełnie inną modulację głosu dla służby, męża i dzieci. Inne uśmiechy dla kochanka inne spojrzenia dla bratowych i teściowej. W kompletnym negliżu duszy nie pokazują się nikomu. Piątek, 15 maja 2015. Najpiękniejsze są wspomnienia, które ma się jeszcze przed sobą.

Środa, 22 kwietnia 2015. Wczoraj ciekawość mnie zżerała i zapytałam syka czy ojciec wyrywa mu kartki i musi przepisywać? .

Ospa i subwencje na afatyka. Ale ja dzisiaj nie o chorobach chciałem napisać, a o pieniądzach. Na stronie Razem Rozkodujmy Afazję. Zatem widzicie Kochani, trochę tych pieniędzy idzie na terapie nas - afatyków.

Chcę dzisiaj Wam powiedzieć , że po weekendowym rozważaniu swojej decyzji , z przyczyn całkowicie ode mnie - i tylko ode mnie - zależnych , postanowiłam zakończyć pisanie swojego bloga . Żeby ubiec ewentualne pytania , spieszę donieść , że nikt mnie nie namierza , nie demaskuje i nie prześladuje . Najprawdopodobniej tylko dwie osoby wiedzą , o co mi chodzi , ale niech tak zostanie . Wszystkim zostawiam serdeczne życzenia pomyślności , spełnienia i zgody z sobą samym .

Koty, koteczki,kotki, kociaki, kiciusie. O czym miauczy do nas kot, czyli lingwistyka kociego języka.

Namiętnie w czerwonym kolorze ale pisane następnym kolorem. I jeszcze cos dla polepszenia symetrii i nie tylko. Wtorek, 21 listopada 2006. Ładna ochota na dzień dobry. Dzień dobry tutaj wszystkim, ponieważ mineło już około prawie sto dobrych oraz ładnych dni i bez ładnego dzień dobry. A w notce poniżej mam 37 wszystkich komentarzy które wyświetliły mnie sie teraz do akceptacji.

A właśnie, że METOO! Terrorysta w krainie muminków. A życie toczy się dalej. Czwartek, 22 marca 2018. A właśnie, że METOO! Od 17 lat wychowuję dwóch synów. Czynię to z pełnym zaangażowaniem i miłością. Wielu, którzy wchodzą tu i czytają me blogowe historie znają moje doświadczenia od wielu lat.

Przez ostatnie dwa lata czułam się jak na roller coasterze. Mozolne wspinanie się w górę i zjazd z wykrzywioną ze strachu twarzą. Przeciwności postanowiły stoczyć ze mną walkę na śmierć i życie już kilka lat temu. Krzyczę czasem bezgłośnie ale nie poddaję się. Choć nie jestem w stanie pojąć sensu wydarzeń ani boskiego planu, pokornie zginam kark kiedy trzeba i prostuję go gdy czas ku temu. Za każdym razem staję bardziej stabilnie.