do tej pory pisałem tylko do szuflady, ale pewna miła dziewczyna namówiła mnie, żeby założyć bloga i pisać właśnie tu. spróbuję, może czasem zabłądzi tu ktoś, poczyta i skomentuje, będę za to wdzięczny. Okno z widokiem na italię. Piątek, 08 kwietnia 2005. Dwa zdania do czytelnika tego bloga! Więc jeśli wydaje Ci się, że skądś kogokolwiek opisanego tu przeze mnie znasz, możesz być pewnym, że jesteś w błędzie.

W poprzedniej notce wspomniałem o maleńkim dwuosobowym państwie jakie 25 lat temu utworzyliśmy razem z eN. No cóż, nie nazwałem go tak przypadkiem. Jest ono naprawdę strasznie małe. Jest ono tak małe, że zabrakło w nim nawet miejsca dla naszego jedynego dziecka. Nie powiem wam, że to moja wina, choć oczywiście niewykluczone, że tak właśnie jest. 30 lat tam jej wzrok padł na mnie.

Teraz już spokojnie można skasować wszystkie linki do tego miejsca, już ani jedno słowo więcej, nie zostanie tu napisane. I nic, straciłem serce do tego. Noc, czas gdy tęsknota rośnie.